Als vijftienjarige pakte Ad van der Velden de hamer op bij de Nijs-Soffers. Nu, ruim achtenveertig jaar later, mocht hij hem in de gereedschapskist leggen. Dankzij de zwaarwerkregeling kon hij drie jaar eerder stoppen. We spraken erover met Ad en zijn vrouw Regina. 

‘Zonder mij ging het werk niet door’
Ad thuis op de bank: het is voor Ad en Regina behoorlijk wennen. In de 48,5 jaar dat Ad op de bouwplaats werkte is hij niet één dag thuisgebleven. ‘Ik vond de afwisselende projecten en het idee dat je op een kaal stuk grond een gebouw kon maken echt prachtig. Maar ik had ook het gevoel dat het werk zonder mij niet door kon gaan’, zegt Ad. ‘Ik had een goede werkgever die er ook in mindere tijden voor zorgde dat ik altijd aan het werk kon blijven.’ Regina: ‘Ad werkte graag en veel. Hij maakte veel overuren en regelmatig werkte hij ook de zaterdagen. Toen we jonge kinderen hadden kon ik daardoor wel thuis blijven. Dat was ideaal.’

Die lange kon overal bij
Hoe graag Ad ook werkte, met zijn lengte van 2,09 meter had zijn rug het zwaar te verduren. ‘Lang zijn in de bouw heeft natuurlijk veel voordelen’, zegt Regina. ‘Die lange kan overal bij en zeker in zijn beginjaren, toen arboregels nog niet bestonden, werd er zwaar getild en zonder hulp van machines gebouwd. Dan is je lijf gauw versleten.’ Halverwege zijn carrière werd het dankzij de arboregels beter. Er verschenen helmen, handschoenen, werkschoenen, gehoorbescherming en veiligheidsbrillen op de bouwplaats. Ad: ‘De laatste jaren werkte ik als elementensteller met grote lijmblokken. Dat stellen gebeurt met speciale tilapparatuur, waardoor het lichamelijk wel te doen was.’

Een belangrijke nieuwsbrief
Al die jaren is Ad een trouw lid geweest van vakbond FNV. Regina: ‘We lazen altijd alle nieuwsbrieven en folders die we binnenkregen. En zo’n anderhalf jaar geleden stond er ineens een artikel in over de zwaarwerkregeling. We zeiden direct tegen elkaar dat dit dé kans was om eerder te stoppen. Ik heb meteen een mail gestuurd naar een consulent van FNV om meer informatie te krijgen. Vanaf toen is het balletje gaan rollen.’

‘De consulent was goud waard’
‘De zwaarwerkregeling is niet zomaar een kwestie van een handtekening zetten en klaar’, vertelt Regina. ‘Het heeft grote financiële gevolgen en niet iedereen heeft voldoende pensioen opgebouwd om het te kunnen doen. Gelukkig hadden we een fijne consulent die echt veel werk verzet heeft om ons te informeren met voorbeeldberekeningen, ons verschillende keuzes voor te leggen, ons door de te nemen stappen te loodsen en alles aan te vragen bij bijvoorbeeld de pensioeninstantie. Haar werk heeft er echt voor gezorgd dat het gelukt is.’ Ad vult aan: ‘We wilden haar na al het gedane werk nog persoonlijk bedanken, want we hebben haar nooit ontmoet. Maar ze woonde echt te ver weg om met een bloemetje langs te rijden.’

En nu: in beweging komen!
Terwijl Regina nog werkt als zwemonderwijzeres en aquarobics instructeur, lukt het Ad nog niet zo goed om voldoende in beweging te komen. ‘Het moeten is eraf en dat geeft rust in mijn hoofd. Ik zou graag op een taxi willen rijden om bejaarden of gehandicapten naar hun dagbesteding te kunnen rijden, maar ik mag tot mijn 67e geen betaald werk doen’, zegt Ad. ‘Dat hoort ook bij deze regeling, helaas.’ Gelukkig doet hij als vrijwilliger veel voor de voetbal en springt hij af en toe als ehbo’er bij op het asielzoekerscentrum. ‘We fietsen graag samen en we hebben sinds kort een puppy genomen. Die moet zes keer per dag uitgelaten worden’, zegt Regina lachend. ‘Dus dat bewegen komt wel goed!’